Երևանի՝ անհետ կորած տրամվայի գծերով

Երևանի տրամվայից մնացած միակ վագոնը մայրաքաղաքի պատմության թանգարանում, այն էլ մակետի տեսքով։ Տրամվայը Հայաստան մտավ խորհրդային տարիներին, մինչ այդ ձիաքարշեր էին գործում։
«1906-ի սեպտեմբերի 7-ին ձիաքարշի առաջին գիծը շահագործման է հանձնվում, որը գնում էր Աստաֆյան, ներկայիս Աբովյան փողոցով։ Այնուհետև այն իր տեղը զիջեց ավելի կատարելագործված տրանսպորտային միջոցների, տրամվայը եկավ։ Առաջին տրամվայի մեկնարկը՝ 1933-ին մեծ շուքով նշեցին Երևանում»,- ասում է Երևանի պատմության թանգարանի ավագ գիտաշխատող Աշխեն Հարությունյանը։
Խորհրդային տարիներին Երևանում տրամվայի ցանցն էապես ընդլայնվեց։ Եթե 1933-ին գծի երկարությունը 7 կիլոմետր էր, ապա երեսուն տարի անց այն հասավ 85 կիլոմետրի, իսկ վագոնների քանակը 16-ից՝ 222-ի։


Տրամվայի լուծարումը
Տրամվայի լուծարումը միանգամից տեղի չունեցավ, 2000-ականներից քաղաքապետարանը տրամվայի համար դոտացիա սկսեց չտալ, ինչը հանգեցրեց պարտքերի։ Զուգահեռաբար քաղաքային իշխանությունները ակտիվ շրջանառեցին թեզը, թե մայրաքաղաքում գործող տրամվայը անարդյունավետ է, կուտակել է պարտքեր և խանգարում է երթուղային տաքսիների համակարգին։ Հանրային քննարկումներ, սակայն, տեղի չունեցան, հայտարարություններին հաջորդեցին գործողությունները։ 2004-ից տրամվայի սուլոցը դադարեց լսվել քաղաքում։
«Մի օր, երբ ես գալիս էի աշխատանքի, տեսա, որ կանգառներում շատ մարդիկ կան, պարզվեց, որ տրամվայ չի գալիս, սկսեցի հետաքրքրվել, գնացի մոտակա տրամվայի պարկ, պարզվեց, որ էդ օրվանից առավոտվանից դադարեցվել է տրամվայի գործունեությունը՝ առանց նախնական հայտարարության, առանց դրան զուգահեռ միջոցներ կիրառելու»,- հիշում է «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր, «Հայկական ժամանակի» տնտեսական նախկին մեկնաբան Հայկ Գևորգյանը;
Վահագն Խաչատրյանն էլ համոզված է, որ տրամվայի լուծարումը արհեստական ստեղծված գործընթաց էր․ «Եթե նույնիսկ պարտքեր կային, դա պետք է պատճառ չլիներ, որ տրամվայը հանվեր, որովհետև ովքեր աշխարհում ման են եկել, հատկապես իշխանության ներկայացուցիչներ, նրանք շատ լավ գիտեն, որ բոլոր քաղաքներում, քաղաքապետերը երազում են, որ ունենան տրամվայ»։
Աղբյուրը՝ https://www.civilnet.am