Առավոտ էր,ձայն չկար։Երկինքը պարզ էր,փողոցում մարդիկ չկային։Միայն ես էի։Քայլում էի լռության հետքերով։
Արև չկար երկնքում։Պարզ երկինք էր։Հետո հայտնվեցին ծիտիկները երկնքում։Արևը կարծես ուզում էր դուրս գալ։Ժպտացող մարդիկ չկային փողոցում, կարծես մոլորվել էին անդունդում։
Ու՞ր եք մարդիկ
ինչու՞ եմ Ես միայնակ.......
Ու այսպես ես քայլում էի փողոցով փնտրելով ժպտացող մարդկանց։
Լռությունը ինձ տանում էր դեպի անդունդ,քայմում էի կամաց-կամաց։Քայլերս փոքր-փոքր էին,բայց ես զգում էի,որ արդեն հասել եմ իմ անդունդին։
Ծովի հատակին էի կարծես հասել լռություն էր,,,,,,միայն լռություն.......
No comments:
Post a Comment