Օվկիանօսի ալիքները քաշում էին դեպի ափի մոտ։Ալիքները այնքան ուժեղ էին,որ սրփում տանում էին մարդկանց մտածմունքները։Մարդիկ քայլում էին,բայց հետ էին նայում ալիքներից չէին կարողանում կտրվել։
Աշխարհի երեսից կտրվել էի երբ նստել և նայում էի Օվկիանի ալիքներին։Օվկյանի մի ծայրում ես էի մի ծայրում իմ հիշողությունները։Հիշողություններս թողել էի ու նստել ավազին...
Ջուրը գալիս և դիպչում էր իմ մարմնին,մարմնովս դող էր անցնում հաճելի էր չէի ուզում հեռանաել։Միևնույն ժամանակ նաև ուզում էի հասնել իմ հիշողություններին։
No comments:
Post a Comment