Կղզին, որ գտնվում է Լեսբոսից հյուսիս, Պետրայի և Մոլիվոսի միջև, մերկ է ու ամայի: Անգամ անուն չունի, և այդ կողմերի ձկնորսներն այն ուղղակի անվանում են «կղզի»: Նույնիսկ ծառ չկա այնտեղ, միայն թփեր են: Երեք մղոն այն կողմ Լեսբոսի սարերն իրենց ուրվագծերով, իրենց ընթացով ու գույներով անխռով մի ներդաշնակություն են ստեղծում: Այս պերճության կողքին բուսազուրկ կղզին իր հատու գծերով էլ ավելի ամայի է թվում: Ասես Աստված մոռացել էր նրան, երբ արարում էր ցամաքն ու ստեղծում ծովերը:
Բայց այս լերկ հողաշերտից ամառային օրերին կարող ես տեսնել, թե ինչպես է արևը սուզվում անծայրածիր ծովը: Այդ պահերին գունազարդվում են ջրերն ու փոփոխվում երանգները՝ անընդհատ, ամեն վայրկյան, կարծես հալելով մեղմ ալիքներում: Իսկ պարզկա, անմշուշ երեկոներին կարող ես նշմարել Աթոնի սարերը, որ վեր են խոյանում ծովից և կամաց-կամաց նորից հանգչում իջնող գիշերվա մեջ: Այդ ժամին ծեր Դիմիտրիսը՝ ամայի կղզու միակ բնակիչը, կանի օրվա իր վերջին գործը, որը նրան կապում է մարդկանց ու կյանքին: Նա կվառի փարոսի լույսը: Լույսը կսկսի վառվել, հանգչել, նորից ու նորից, նույն ընդմիջումներով, անզիջում ու անխուսափելի, ինչպես կյանքի մութ ուժերը, ինչպես մարդու ճակատագիրը, ինչպես մահը:
Բայց այս լերկ հողաշերտից ամառային օրերին կարող ես տեսնել, թե ինչպես է արևը սուզվում անծայրածիր ծովը: Այդ պահերին գունազարդվում են ջրերն ու փոփոխվում երանգները՝ անընդհատ, ամեն վայրկյան, կարծես հալելով մեղմ ալիքներում: Իսկ պարզկա, անմշուշ երեկոներին կարող ես նշմարել Աթոնի սարերը, որ վեր են խոյանում ծովից և կամաց-կամաց նորից հանգչում իջնող գիշերվա մեջ: Այդ ժամին ծեր Դիմիտրիսը՝ ամայի կղզու միակ բնակիչը, կանի օրվա իր վերջին գործը, որը նրան կապում է մարդկանց ու կյանքին: Նա կվառի փարոսի լույսը: Լույսը կսկսի վառվել, հանգչել, նորից ու նորից, նույն ընդմիջումներով, անզիջում ու անխուսափելի, ինչպես կյանքի մութ ուժերը, ինչպես մարդու ճակատագիրը, ինչպես մահը:
No comments:
Post a Comment